Jiwanya kosong
Jiwanya kosong
Walau duka datang melanda
Tak henti cuba menerjah jiwa
Agar bergelimpang menanti ajal
Dia terus mengaminkan doa dan bertawakal
Jiwanya kosong
Biarkan terus ia kosong
Tanpa ada yang perlu dirasakan
Maka segala kesakitan tak terasa lagi
Jiwanya tambah kosong
Semakin hari menempias taufan
Hingga kadang menanti sahaja
Hadir ia sudah terbiasa
Jiwanya memang kosong
Dia akui
Dan dia tiada merasa sesal
Kerana kekosongan ini ibarat damai
Damai dalam mencari bahagia